31 mei 2015

Van Sucre naar Villa Serrano

Vanmorgen eindelijk vrij gelaten uit het ziekenhuis. De afrekening en het verkrijgen van een kopie van het medisch dossier namen nog het meeste tijd in beslag. Ze wilden eigenlijk helemaal geen kopie van mijn medisch dossier meegeven. Uiteindelijk wel meegekregen maar we moesten wel voor de kopietjes betalen! Toen naar het hotel van Pat om even onder de douche te springen. De rest kon dan de motoren halen en de mijne op de kar zetten. Rond half elf reden we uiteindelijk uit Sucre weg. De enige belemmering zou de tolpoort nog kunnen zijn, want hier in Bolivia moet je een vergunning hebben om de motor op een kar te vervoeren. Maar ook dit was geen probleem. Op naar de volgende stop, dat was de lunch. Dit keer gingen we picknicken in een canyon. Was een mooi plekje met hoge wanden en heel veel vogels. Na de lunch zijn we door gereden naar een uitzichtspunt. De weg was met de auto niet erg begaanbaar, maar we zijn boven gekomen. We mochten er niet te lang blijven want het was iets hoger dan Sucre en ik moest tenslotte naar beneden van de dokter. Boven had je wel een geweldig uitzicht en mooie rots partijen. Toen weer terug naar de asfalt weg. Bij de kerk van de vorige keer nog even wat gedronken alvorens we het laatste stuk naar Villa Serrano hebben gereden. Hier kwamen we iets voor vijf aan, de heren motorrijders waren er natuurlijk al eeuwen. We hebben weer dezelfde kamer als de vorige keet maar dan zonder feestje... Eenmaal in het hotel moest ik wel even bijkomen van de dag. Ik ben maar even op bed gaan liggen tot het avond eten. Ons diner bestond uit kip of vlees met sla en patat. Na het eten zijn wij terug gegaan naar het hotel. Vandaag maar vroeg slapen om bij te komen van de nachten in het ziekenhuis.








29 mei 2015

Eentonig maar nog maar één dagje

Vanmorgen om zeven uur ben ik eindelijk van het zuurstof gegaan, na een hele lange nacht. Die vervelende dokter kwam om de zoveel tijd langs voor controle. De volgende ochtend zou mijn bloed ook weer getest worden. Mijn aderen zijn alleen moeilijk te vinden dus dat gingen ze ook nog effe testen.. Dus van slapen is weinig gekomen. Nu dus rustig aan doen en af en toe wat rond lopen. Vanmiddag is de dokter geweest en het infuus mocht eruit. Uiteindelijk krijg ik toch nog wat medicijnen maar dan in pil vorm. Inmiddels een aantal controles gehad, mijn zuurstof niveau blijft goed en mijn hart ritme is ook nog goed. Inmiddels mijn dagelijkse ijsje ook weer op, wat wordt er toch goed voor mij gezorgd. En als verrassing hadden ze vanavond een hamburger met patat voor me meegenomen. Meneer de dokter zei er niks van.... Verder was ook vanavond nog alles oké. Zo lekker slapen en morgen lekker weer onderweg..........


En nog maar één

Vanmorgen begon de dag zoals altijd met een bezoek van de dokter, hij was nog steeds tevreden. Ik mag zelfs weer wat gaan rond lopen. Ben ik naar de stoel verhuisd worden ze helemaal gek omdat ik geen zuurstof meer neem. Ja wat willen ze nou? dat ik heel de fles op mijn rug meeneem!? Maar de dokter heeft de fles verplaatst en nu ben ik veroordeeld tot de stoel. Enige tijd later was het weer tijd voor een shotje medicijnen dus moest ik weer terug naar mijn bed. Pat heeft de fles, om de zuster te ontzien, maar weer bij het bed gezet. De lunch was dit keer inclusief behangplaksel als toetje...... Dat was echt niet te eten. Na de lunch kwam de dokter weer gezellig langs. Maarten heeft een deal gemaakt: morgen zonder zuurstof, dan komt hij zaterdag ochtend om 8 uur langs en als het dan goed gaat mag ik weg. Nou hopen dat het zo goed blijft gaan. Pat en Maarten waren net weg om te lunchen en er moest zowaar weer ergens in het dorp medicijnen gehaald worden. Via de sms maar gevraagd of Maarten nog even mee terug kwam om een rondje te lopen/ rijden. Inmiddels zitten de medicijnen weer in mijn lichaam. Kijken wat er verder nog ingenomen of degelijke moet worden. Het lijkt af en toe net of iedere arts zijn eigen ideeën heeft.
En toen was er paniek, die ene buitenlander had geen zuurstof meer. Een andere dokter en conciërge erbij gehaald, ja, die fles was toch echt leeg. Dus heb ik 15 minuten met een onderdeel in mijn hand gezeten toen ze in verweggistan een nieuwe fles gingen halen. Nou volgens mij kan ik best zonder die extra zuurstof!?! Maar ze hebben nog een flesje op de kop kunnen tikken. Aan het geluid te horen, kwam die net uit de vrachtwagen!?!
Toen Pat terug kwam van het eten, had hij nog een ijsje voor me bij zich en een chocolade cakeje. Het cakeje is alleen wat lastig eten, heel mijn bed onder de kruimels.



28 mei 2015

Nog maar een dagje ziekenhuis

Na een hectische avond, een rustige nacht. Best lekker kunnen slapen in de uren dat ze niet langs kwamen. Vanochtend weer wat medicijnen gekregen. Voel me in ieder geval beter dan gisteren avond. Enige wat me nog niet bijhoud is mijn hart, dit gaat nog te snel. Ze vermoeden dat er een ontsteking in mijn lichaam zit die dit alles tot gevolg heeft. Hoogteziekte symptomen zijn nu goed, maar mijn hart werkt zich nog rot. Nieuwe medicijnen (zelf ergens kopen in de stad) en kijken wat die doen. Wel netjes naar de dokter geluisterd en al mijn eten opgegeten. Toen de dokter weg was is pat gaan lunchen. Op de weg terug nog wat geld gehaald, we moeten dit dadelijk toch allemaal gaan betalen. En niet onbelangrijk hij kwam terug met ijsjes, lekker een mango ijsje gegeten. Vanavond weer het gebruikelijke soepje met kip, ieder eten bevat hier kip. Als ik uit het ziekenhuis ben, ga ik iets anders eten dan kip! Pat zou als hij terugkomt van het eten appeltaart voor me meenemen. In het restaurantje waar ze gisteren waren, hebben ze namelijk appeltaart gezien. Ik lig met smart te wachten.... Helaas geen appeltaart maar wel chocoladetaart. Was ook heel erg lekker! Maar wel machtig... Dokter keurde het goed! Gisteravond was de dokter tevreden over mijn situatie.



26 mei 2015

Another day in het ziekenhuis

Op dit moment heb ik geen idee wat voor een tijd het is. Continu liepen er vannacht mensen in en uit mijn kamer. Dan weer medicijnen, dan komt er opeens een nieuwe zuurstof fles binnen gereden. Kan wel zeggen dat rechtop slapen  geen hobby van me is/ gaat worden. Ik gok erop dat het zes uur is als ik wordt wakker gemaakt voor het toevoegen van medicijnen. Dit keer is het iets pijnlijker dan de vorige keer, toedienen met iets meer vocht en het gaat beter. Rond zeven uur komt de dokter, hartslag en longen zijn oké. Morgen moet ik me veel beter voelen, dat geloven we dan maar. Dan is mijn zuurstoffles toch echt op, de nieuwe staat er maar is nog niet klaar voor gebruik. Effe een half uurtje zonder dan maar. Kan ik mijn ontbijt zonder dat kapje naar binnen werken. Ook nog even naar de wc, maar dat is vermoeiend zonder extra zuurstof. Dan is het inmiddels al weer zo laat dat Patrick binnen komt, gezellig. Even later komt er een delegatie verpleegsters en artsen (werkoverdracht waarschijnlijk), Patrick moet op de gang want ze gaan het over mij hebben. Hij kan net zo goed blijven, we verstaan er toch geen zak van. Nu weer een beetje aan het hangen op mijn bed met nieuwe zuurstof. Pat verveelt zich een beetje en gaat af en toe buiten kijken, opeens zag hij de oversteekzebra staan. Snel foto's gemaakt, want waar zie je nou een als zebra verkleed mens, mensen helpen oversteken. Daarna begon het vervelen weer. Om half twaalf kreeg ik mijn eten, heerlijk koud eten. Alleen de pudding had de juiste temperatuur maar was zo zoet als wat. Inmiddels is de dokter weer geweest, donderdag of vrijdag mag ik weer reizen waarschijnlijk. Begin van de middag nog een nieuw infuus erin, er kan nog meer troep bij! Patrick en Maarten zijn gezellig op het plaza boliviaanse chinees gaan eten. Daarna is pat terug gekomen met camera, vanmiddag uitvogelen hoe vanavond de straat te time-lapsen. Ach is hij ook weer even van de straat... Inmiddels staat mijn zuurstof al iets lager, gaat hopelijk de goede kant op.
Maarten is aan het kijken hoe de route omgelegd kan worden, er zijn nog meer mooie plekken in Bolivia. Helaas voor ons alleen geen mijn en zoutvlakte want die liggen beide hoger dan Sucre.
Rond een uur of vier nog een lekkere coca thee met droge kaakjes. Maar nog steeds de echte coca blaadjes thee niet geprobeerd. Helaas voor mij gisteren avond een terugval, waarschijnlijk een allergische reactie op een medicijn. Daarna in een sneltreinvaart nog onderzoeken gehad. Pat en Maarten zijn midden in de nacht nog medicijnen gaan halen. Even balen, hopen dat het vanaf nu beter gaat.


En toen liep alles anders

Zo kijk je vanmorgen nog uit naar een halve dag vrij te besteden in Sucre, zo lig je een paar uur later in het ziekenhuis. Vannacht had ik al wat minder geslapen en eigenlijk was ik al vanaf dag twee kortademig. Dit wijde ik echter aan de spanning van de reis, in de ochtend ging het vaak slecht en daarna werd het dan beter. Vanmorgen wilde het helemaal  niet. Na raad gevraagd te hebben via de vakantiedokter app van de ziektekostenverzekering, toch maar een arts geraadpleegt. Na betaling van 40 bolivianos mochten we naar de arts. De conclusie was dat het zuurstof gehalte in mijn bloed veel te laag was. Dus binnen no time lag ik aan het zuurstof. Verder nog wat bloed afgenomen en een longfoto gemaakt. Er zit wel wat vocht achter mijn longen maar dat moet er met medicijnen uit gaan. De kuur bestaat uit een cocktail van antibiotica, plas medicijn, zuurstof en vocht. Hopelijk gaat het dan snel beter.  Van 1 van die medicijnen wordt je ook nog misselijk, gezellig. Patrick maar even weggestuurd om wat te gaan eten, dit had hij tussen de middag ook niet gedaan. De tour moeten we gaan aanpassen en het zal blijken wat het gaat worden. Maar hoogteziekte krijgen op 1500 meter is hoogst uitzonderlijk volgens de verhalen maar het kan dus wel! Inmiddels is de dokter weer langs geweest en de getallen laten vooruitgang zien. Morgen om zeven uur staat hij weer aan mijn bed...






24 mei 2015

Van Villa Serrano naar Sucre

We beginnen maar met gisterenavond/ vannacht. Inmiddels hebben we een hekel gekregen aan Nathalie, zij vierde namelijk haar 15de verjaardag. Het feestje duurde tot half vier, maar daarna werd alles nog afgebroken ook, dus weinig slaap. Een beetje gebroken zaten we vanmorgen aan het ontbijt. Uiteindelijk hebben we nog 160 bolivianos terug gekregen, Maarten vond de overnachting het normale tarief niet waard. We zaten voor negen uur op de motor, mooi op tijd dus. Het eerste stuk was onverhard tot aan Zudanez. Nou ja vanaf Tomina was er wel, geen asfalt. In Tomina zijn we gestopt om de kerk te bekijken, helaas was de pinsterdienst bezig dus konden we niet verder de kerk in. Wel een stukje van de dienst bijgewoond en een kaartje gekregen dat de paus naar Bolivia komt. Terug bij de motoren blijkt Patrick de eerste (en hopelijk laatste) lekke band te hebben. Dus voorwiel eruit en nieuw binnenbandje erin. Tijdens deze sessie kwamen de kruizen uit de kerk nog voorbij met wat panfluiten. Had ik ook nog wat te doen naast foto's maken. Na het plakken gingen we weer op weg. Onderweg boven verwachting nog benzine kunnen scoren. De volgende stop was Tarabuco, onderweg geweldige vergezichten tegen gekomen. Het is hier heel mooi rijden door steeds wisselende landschappen. In Tarabuco hebben we geluncht en over de markt gelopen. Hier zie je een veelvoud van de verschillende klederdrachten die ze hier hebben. En je kan er natuurlijk allerlei troep en souvenirs kopen. Na deze stop volgde het laatste deel over asfalt/ beton naar Sucre. Net voor de stad nog even de motoren volgooien en dan vlak achter Maarten de stad in rijden. Het verkeer was best nog schappelijk. Eenmaal in het hotel aangekomen, lekker een douche genomen en relaxen op het dakterras. Op dit terras heb je een mooi uitzicht over Sucre. Rond een uur of vijf zijn we naar de plaza gelopen, onderweg eerst nog verschillende bankautomaten overvallen. En uiteindelijk bij de derde bank met de creditcard bolivianos gekregen. Kunnen we eindelijk geld uit gaan geven. Op de plaza was wegens Pinksteren een feest aan de gang. Het plein stond vol met kraampjes en er was live muziek (nee niet weer, gelukkig niet zo goed te horen op onze hotelkamer). Na een rondje over het plein zijn we weer naar het hotel gelopen, inmiddels was de schemering in gevallen en zag je allemaal lichtjes. Ons hotel ligt namelijk een heel stuk hoger dan het centrum en dat heb ik geweten ook. Sommige straatjes zijn echt heel stijl. In het hotel aangekomen nog even naar de kamer gegaan om de opname te stoppen van de zonsondergang. Daarna was het etenstijd, weer heerlijk gegeten vandaag. Na het eten onder het genot van een bak smerige koffie de briefing voor morgen, dan gaan we naar Potosí.













 

 

23 mei 2015

Van La Higuera naar Villa Serrano

We begonnen de dag met een heerlijk ontbijt met pannenkoeken en coca thee. Voor we gingen rijden, zijn we naar het museum van Che Geuvara geweest. In het dorp is in het schooltje waar hij vermoord is een museum opgericht, de sleutel is (wisselend) bij één van de dorpsbewoners. Wij komen in het dorp en er is geen mens te bekennen, maar uiteindelijk toch iemand met sleutel gevonden. Het museum alsnog bekeken en weer terug.  Omkleden, tas in de auto en op pad. Eerste stop is het uitzichtspunt achter ons op de berg. Weer een geweldig uitzicht! Daarna naar de hangbrug Puente de Rio Grande voor de lunch. Gedurende de rit kwamen door verschillende vegetatie zones, struiken, bomen, baobabs gevolgd door cactussen. Vlak bij de brug kwamen we nog een bus tegen, knap stijltje rijkunst van die gasten. Bij de Rio Grande is het ontzettend heet, blij dat er op de brug een windje stond. Tijdens de lunch werden de motoren van Patrick en Maarten bijgetankt. Daarna vervolgde we onze weg door de hitte. Onderweg nog gestopt voor een laatste blik op de Rio Grande. Wat is de canyon toch mooi. Ondertussen nog een extra stop ingelast omdat mijn lampjes op het dashboard gingen branden en ik wel een heel erg warm been kreeg. De echte stop was boven op de berg met nog een laatste blik in de canyon. Daar vandaan was het nog 31 kilometer naar onze slaapplek. Net na dat punt rij je opeens een dorpje in, verhaal van het dorp is dat het een incest dorp is. Tja, wie komt hier nu boven op de berg als vreemde... Hier kwam je dus weer mens en dier tegen op je pad. Het was wat slingeren maar alle koeien en honden leven nog! Rond drie uur waren we in het hotel Mi Tiera in VillaSerrano. Eerst effe lekker douchen om de stof van ons af te spoelen. Iets voor vieren kwam Maarten ons halen om naar de grootste Charango te gaan. Dit is een snaar instrument waar deze stad om bekend staat. Na het museum zijn we naar een Charango maker gegaan. Deze man heeft ons laten zien hoe ze gemaakt worden en ook en stukje erop gespeeld. Voor onder de filmpjes hebben we een cd van deze beste man gekocht, hij is heel bekend in Bolivia. Dus wees gewaarschuwd als de filmpjes dadelijk online komen. Hierna zijn we verder door gelopen naar de trekpleister van de stad, de hangbrug. Na de hangbrug onveilig gemaakt te hebben met een beetje springen en slingeren, zijn we naar de plaza gelopen waar we uiteindelijk op een bankje terecht zijn gekomen. In ons hotel is vanavond namelijk een feestje en de band was al volop aan het oefenen. Jawel een feestje met live muziek gelijk voor onze deur. Slapen gaat waarschijnlijk vanaf een uur of drie lukken. Hopelijk doen de oordoppen ook zijn werk voor deze herrie. Rond zevenen zijn we op weg gegaan naar het restaurant, vandaag beef met friet. Na het eten nog even naar de plaza gelopen voor een kopje koffie. De plaatselijke kinderen waren hier aan het oefenen voor de optocht van morgen. Het heeft wat weg van een lampionnenoptocht, licht en muziek. Terug in het hotel waren de voorbereidingen voor het feest in volle gang en kwamen de eerste gasten aan. Afwachten hoeveel uur we slapen vannacht...













22 mei 2015

Samaipata naar La Higuera

Vandaag staat de route in het teken van Che Guevara. Om acht uur ontbijt waarna we om negen uur zouden vertrekken. Eerst de tassen in de auto en daarna op weg. Nou ja, het eerste probleem was er al. De camera's werkte niet op de afstandsbediening, dus wat gemopper en gepruts maar het zat niet mee. Dus zonder camera op weg. De eerste stop was tanken, dit is in Bolivia een hele toer. Benzine is namelijk niet zo te krijgen, alleen op kenteken met een hoop papierwerk. Gelukkig mochten we alle drie na elkaar tanken, dit is illegaal maar lukte alle keren vandaag. Bij het tankstation nog één camera werkend gekregen. Na het tanken gingen we verder over ruta 7 naar Mataral, daar sloegen we af naar ruta 22. Aan deze weg stopten we bij een bakstenen fabriek. Men maakt een kuil, gooi hier zand, water en houtsnippers in. Meng dit met elkaar, stop het daarna in een mal. Laat de stenen dan drogen, maak in de tussentijd een stapel hout. Om die stapel hout leg je de gedroogde stenen als een oven. Dit hout steek je aan en als het uitgebrand is, heb je bakstenen... Leuk om te zien hoe ze dit hier maken. Na de bakstenen op naar de lunch in Vallegrande. Vandaag als lunch chinees en echte boliviaanse vruchtendrank. Na de lunch zijn we naar het ziekenhuis gegaan waar che quevara opgebaard heeft gelegen (in het laken washok). Hierna begon het onverharde deel over de ruta del Che naar La Higuera. Onderweg een welkome pauze in Pukara. Je wordt heerlijk door elkaar geschut op deze weg, maar ondertussen heb je wel een voortreffelijk uitzicht. De weg gaat door de bergen wat geweldig rijden is. Rond vier uur kwamen we aan in La Higuera bij hotel casa del telegrafista. Een heel gezellig optrekje met bijna geen luxe. Dit betekend geen licht, dus diner bij kaarslicht. Verder een wc welke gelijk een douche is. En als extra hebben ze hier hele vervelende kleine vliegjes die steken. Na de welkomst thee (mijn eerste coca thee) maar een lange broek en mouwen aangetrokken. Daarna nog even naar het dorp gelopen om water te halen voor morgen en gelijk wat foto's gemaakt. Bij het winkeltje kwamen we het vrouwtje tegen die cheguevara zijn laatste avondmaal had gebracht, we konden ook nog foto's bij haar kopen (nou dit keer geen interesse). Weer terug bij de casa nog wat rond gehangen en werden we bezig gehouden door het aanwezige kind. Patrick heeft het maar wat Nederlandse woordjes geleerd.... Om zeven uur stond de soep klaar, gevolgd door een kippetje met tot slot iets van rijstepap. Gedurende het diner vertelde Maarten het verhaal van Che Guevara. Morgen gaan we naar het schooltje waar hij is dood geschoten, tenslotte zijn we niet voor niks in dit dorpje gestopt. Na het diner nog even een kopje coca thee gedronken en daarna de kaarsjes in de slaapkamer opgezocht.









21 mei 2015

Motoren ophalen en El Fuerte

Vandaag de eerste meters rijden op Boliviaanse grond. Om zeven uur ging de wekker, acht uur ontbijt en om negen uur kwam Maarten met de reis informatie. Het eerste ging wel, we waren toch al wakker. Tweede was iets problematischer daar er alleen spaans gesproken werd en wij dat niet echt of zowel gezegd echt niet spreken. Uiteindelijk een ontbijt gekregen met heerlijke kruidenthee. Toen we bijna klaar waren kwam Maarten en begon hij met de uitleg over de reis, wat gaan we doen, waar gaan we heen en heel belangrijk wat zijn de regels. Na dit hele verhaal, moesten we nog wat formuliertjes invullen en konden we onze motorspullen gaan halen. Omkleden en op pad naar het huis van Maarten voor de motoren. Moet zeggen hij woont niet verkeerd. Gelijk kennis gemaakt met zijn vrouw en zijn dochter "woef". Eenmaal bij de motoren volgde nog de uitleg over de motoren, welke handelingen iedere dag uit te voeren en daarna konden we echt op pad. Eerst een hapje eten en daarna op naar El Fuerte. In totaal rijden we vandaag 20 kilometer (niet veel maar wel lekker om te wennen). Bij El Fuerte aangekomen, dit is ooit een Inca nederzetting geweest, begon de wandeling. Het fort ligt boven op een berg en gedurende de wandeling vertelde Maarten het verhaal van het ontstaan van de aarde, zon, maan, mensheid enz. De rode draad waren natuurlijk de Inca's en het fort. Een heel grappig verhaal moet ik eerlijk zeggen, zo maak je van wat stenen iets geweldigs. Na het fort zijn we met de motoren naar ons huisje gereden, vanwaar morgen de tocht begint. Rond vier uur waren we terug en konden we nog wat relaxen. Inmiddels is de zon ook te voorschijn gekomen en dat maakt de temperatuur een heel stuk aangenamer. In de tussentijd de camera's e.d. opladen en wat spelen met de camera. Rond vijf uur nog even naar het internet café gegaan, foto's op het blog zetten daar is de verbinding helaas te slecht voor. Maar niet getreurd we hadden nog wat foto's met de telefoon gemaakt. Om iets voor zeven stond de taxi weer voor, dit keer gingen we mexicaans eten. Ik had kip met chocolade saus en rijst, smaakte voortreffelijk. Na het eten de briefing voor morgen, in totaal ongeveer 175km rijden naar La Higuera. Dus op tijd naar bed en alvast de tassen pakken vanavond.