Dan is toch echt de laatste dag aangebroken. Ontbijt op het normale tijdstip, 8 uur en daarna op naar het vliegveld. Allemaal in de auto van Maarten en in de spits naar het vliegveld. Was best druk vergeleken met de dag ervoor toen de een feestdag bleek te zijn. Op het vliegveld stond er een hele rij voor de incheck balie, het werd dus achteraan aansluiten en wachten in de hitte. Beetje bij beetje kwamen we op het punt om in te checken, eerst werd je paspoort nog gescand en we mochten weer formulieren invullen. Eenmaal de spullen ingeleverd, was het op naar de eerste controle. Die bestond uit het controleren van de boardingpas, hier kreeg je een sticker op met factura. Daarna de scan van de tassen. Hier stond niet echt een rij, deze begon pas bij de immigratie. Volgende stop was de immigratie, hier moesten weer en formuliertje inleven, kregen we de stempel om het land te verlaten en de iris scan. Daarna begon de full body en tas controle. Eerst werd je tas doorgezocht, daarna mocht je door de body scan om vervolgens nog een keer gefouilleerd te worden. En dan denk je alles gehad te hebben... Mis... Voor het boarden moesten alle tassen aan een kant van het pad en kwam de hond nog even snuffen. Helaas voor hem niks gevonden, we mochten allemaal door.
Dan begint het lange zitten afgewisseld met wat eten en drinken. Een goede 10 uur later landde we op Madrid. Helaas niet aan een gate maar ervoor, dus in de bus naar de hal (en we landde nog wel dicht bij de gate naar Amsterdam, helaas). Het werd dus toch 20 minuten lopen naar de volgende gate. In die 20 minuten kwamen we door de paspoort controle en langs de scan. Hier deden ze weer lastig, fouilleren en alles uit de tas op de band. Na Bolivia had ik toch het idee dat we echt niks bij ons hadden... Maar ook hier mochten we uiteindelijk door. Bij de gate nog wat te drinken gehaald en om half acht maar gaan boarden. Nog even de laatste twee uurtjes vliegen en dan zijn we weer in Nederland. Rond half elf waren we in Amsterdam. Eenmaal bij de bagageband aangekomen moesten we even wachten. In die tijd Karel maar even gebeld, zijn vrouwelijke ego zei dat ze er over 20 minuten waren. Nu maar hopen dat de auto ook daadwerkelijk terug komt. Toen de tassen aankwamen bleken ze allemaal opengemaakt te zijn, de tas van Bart stond zelfs nog open. Tyrerips hebben dus geen zin gehad. Gelukkig waren alle tassen verder niet leeggehaald. Ook Karel kwam de auto gewoon brengen. Onderweg naar huis nog even een hamburger gescoord. Rond één uur waren we thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten