Van Santa Cruz naar huis

Dan is toch echt de laatste dag aangebroken. Ontbijt op het normale tijdstip, 8 uur en daarna op naar het vliegveld. Allemaal in de auto van Maarten en in de spits naar het vliegveld. Was best druk vergeleken met de dag ervoor toen de een feestdag bleek te zijn. Op het vliegveld stond er een hele rij voor de incheck balie, het werd dus achteraan aansluiten en wachten in de hitte. Beetje bij beetje kwamen we op het punt om in te checken, eerst werd je paspoort nog gescand en we mochten weer formulieren invullen. Eenmaal de spullen ingeleverd, was het op naar de eerste controle. Die bestond uit het controleren van de boardingpas, hier kreeg je een sticker op met factura. Daarna de scan van de tassen. Hier stond niet echt een rij, deze begon pas bij de immigratie. Volgende stop was de immigratie, hier moesten weer en formuliertje inleven, kregen we de stempel om het land te verlaten en de iris scan. Daarna begon de full body en tas controle. Eerst werd je tas doorgezocht, daarna mocht je door de body scan om vervolgens nog een keer gefouilleerd te worden. En dan denk je alles gehad te hebben... Mis... Voor het boarden moesten alle tassen aan een kant van het pad en kwam de hond nog even snuffen. Helaas voor hem niks gevonden, we mochten allemaal door.
Dan begint het lange zitten afgewisseld met wat eten en drinken. Een goede 10 uur later landde we op Madrid. Helaas niet aan een gate maar ervoor, dus in de bus naar de hal (en we landde nog wel dicht bij de gate naar Amsterdam, helaas). Het werd dus toch 20 minuten lopen naar de volgende gate. In die 20 minuten kwamen we door de paspoort controle en langs de scan. Hier deden ze weer lastig, fouilleren en alles uit de tas op de band. Na Bolivia had ik toch het idee dat we echt niks bij ons hadden... Maar ook hier mochten we uiteindelijk door. Bij de gate nog wat te drinken gehaald en om half acht maar gaan boarden. Nog even de laatste twee uurtjes vliegen en dan zijn we weer in Nederland. Rond half elf waren we in Amsterdam. Eenmaal bij de bagageband aangekomen moesten we even wachten. In die tijd Karel maar even gebeld, zijn vrouwelijke ego zei dat ze er over 20 minuten waren. Nu maar hopen dat de auto ook daadwerkelijk terug komt. Toen de tassen aankwamen bleken ze allemaal opengemaakt te zijn, de tas van Bart stond zelfs nog open. Tyrerips hebben dus geen zin gehad. Gelukkig waren alle tassen verder niet leeggehaald. Ook Karel kwam de auto gewoon brengen. Onderweg naar huis nog even een hamburger gescoord. Rond één uur waren we thuis.

Van Samaipata naar Santa Cruz

Om acht uur slow food ontbijt, dit betekend dat het best lang duurt voordat je iets op tafel hebt. Ook al staan ze met drie man in de keuken en ben je de enige gast... Na het ontbijt op weg naar Santa Cruz. Onderweg nog een paar keer gestopt voor wat foto's. Iets over twaalf waren we in Santa Cruz, helaas is het vandaag een feestdag dus alle winkels en parkeergarage zijn dicht. Uiteindelijk toch nog een parkeer plek gevonden. Eenmaal uit de auto merkte je goed hoe warm het hier is in de stad. Vanaf de auto was het 200m naar het hotel maar het zweet brak je uit! Voor de lunch pakte we een taxi naar de plaza, daar zit een all you can eat braziliaans restaurant. Het concept is, er is een lopend buffet en met het vlees komen ze iedere keer met spiesen langs. Het was heerlijk eten! Na de lunch zijn we naar de ijzerwaren markt geweest. Wat ze hier allemaal verkopen, dat vind je niet bij de gamma of karwei. Nadat we een aantal paadjes op de markt doorgelopen hadden, zijn we terug gegaan naar de plaza. Daar nog een rondje gelopen op zoek naar een bank, moesten Maarten tenslotte nog betalen. De bank die we vonden gaf ons niks, helaas. Gelukkig hebben we nog dollars waar we mee kunnen betalen. Van onze laatste bolivianos hebben we nog wat souvenirs gekocht. Daarna zijn we terug gelopen naar het hotel. Bij het hotel zijn we nog even naar een plaza gelopen om bij een boom foto's te maken. In het hotel hebben we foto's uitgewisseld en wat in de tuin rond gehangen. Inmiddels was Bart aangekomen van de vorige toer, hij was nog even naar Peru geweest en gaat morgen met dezelfde vlucht als ons terug. Om zes uur namen we de taxi naar het piraten vliegtuig, dit vliegtuig kwam vroeger wekelijks vol met dollars naar Bolivia. Vanaf het vliegtuig zijn we naar het Japans restaurant Ken gelopen. Hier hebben we heerlijk gegeten. Rond half negen waren we weer in het hotel. Nog even relaxen voordat we morgen ochtend in het vliegtuig stappen.

Van Charagua naar Samaipata

Het ontbijt was vandaag in de woonkamer annex eetkamer van de eigenaar van het hotel. Gezellig huiselijk zal ik maar zeggen. Na het ontbijt moesten we snel op pad want het zou een lange dag worden. De eerste km offroad en daarna nog heel veel asfalt. Binnen 10 km had Pat zijn motor al kapot, maar eerst moesten we nog langs een bus die zich vast gezet had in de blubber. Daarna mijn motor van de trailer gehaald en die van Pat erop. In het begin moest Pat wennen waan mijn motor, maar uiteindelijk went ook een mini motor... Onderweg op de blubber nog een paar keer gestopt om effe bij te komen. Na ongeveer 80 km kwamen we bij het asfalt aan, de 20 km er voor hoopte José iedere keer maar dat er asfalt lag bij de volgende bocht. Hij was deze weg echt zat, ik ook moet ik eerlijk zeggen. Om twee uur kwamen we adam in het restaurant voor de lunch, snel naar binnen werken en dan nog meer dan 200 km asfalt. Helaas mag je hier maar 80 km per uur op het asfalt. Maar wat ze hier wel hebben zijn lasers, wij werden dus ook aan de kant gehaald... Alle papieren voor alles weer in orde gemaakt en we konden onze weg vervolgen. Dit was voor korte duur, want de volgende stop was een politie post. Hier weer aardig wat op onthoudt, uiteindelijk mochten we ook hier door. Gelukkig geen algehele controle van de auto, wat bij onze voorgangers wel gebeurde. De rest van de reis ging voorspoedig tot de weg geblokkeerd was. Er stonden leraren op de weg die meer geld wilde hebben. Hier dus op zoek naar een omweg. Er gingen auto's een hoek om en die zijn weer maar gevolgd. Dit werd dus een offroad weg met gaten en water wat menig auto zijn passagiers liet uitstappen om vervolgens twee meter verder weer in te stappen. Eenmaal weer op de weg, zei José in eerste instantie dat we er over 1,5 uur waren. Dit werd alleen een stukje later... Uiteindelijk kwamen we over zevenen bij Maarten zijn huis aan. De laatste 1,5 uur hebben we in het donker gereden met voor ons nog een aantal bijna botsingen. Inhalen als het niet mogelijk is of zo. Eenmaal aangekomen stond er chocolademelk en cake, dit ging er best wel in. Ook kregen we nog een t-shirt als herinnering aan de trip. Voor mij zijn er helaas weinig leuke herinneringen aan deze vakantie.
Rond achtte waren we in ons hotel, hele mooie kamer hebben weer dit keer. Snel even douchen en spullen pakken,  want om half negen gaan we eten. Morgen nog een dag naar Santa Cruz en dan op naar huis.



Van Camiri naar Charagua

De dag begon met laag hangende bewolking, maar toen we naar het ontbijt liepen kwamen er stukjes blauw te voorschijn. De hoop op beter weer kwam gelijk opzetten maar toch zou Pat dit keer zijn regenjas meenemen. Na het ontbijt bleek dat we pas om tien uur weg zouden gaan. Dus nog even wat zitten internetten. Iets over tien reden we weg. Het eerste stuk tot aan de lunch was over het asfalt. We zaten dan ook om elf uur al voor de lunch, best vroeg moet ik zeggen. Na de lunch begon het offroad gedeelte. Het eerste stuk weg was goed te doen, mooi aangereden zand. We hadden nog hoop dat dit zo de volgende 80 km ook zou zijn. Maar helaas het glibberen en glijden begon weer. Op sommige plekken lag er zoveel water/ blubber dat we eerst moesten kijken wat de beste vaargeul was. De weg op zich was heel saai, recht zonder ook maar wat spanning. Nou ja de spanning voor de bestuurder waren de vrle gaten en de blubber. Onderweg nog een heleboel mooie vogeltjes gezien, gelukkig bleven er een paar zitten zodat ik een foto kon maken. Ergens op de weg zijn we nog gestopt voor een foto van een baobab boom, deze boom heeft alleen een bult in de stam en is niet zo heel breed. Ook zag ik in de bomen een soort klei huisjes, dit schijnt het huisje te zijn van het oven vogeltje (het huisje lijkt net op de ovens die ze hier buiten hebben staan). Bijna aan het eind van de weg, kom je een spoorbrug tegen. Toen wij aankwamen waren de motoren er jammer genoeg al overheen. Wij zijn er met de auto overheen gereden, ik filmen met mijn fototoestel en José zijn telefoon. Als je er naast rijdt, val je maar 60m naar beneden! Na de brug zijn ze nog even de motoren wezen wassen. Net weer onderweg was er een tankstop. In het volgende dorp zou nog een station zijn, maar niet gevonden. Bij de laatste tien kilometer zag José het niet met zitten, hij was kapot. We zijn dus maar even gestopt om wat te eten en hij een sigaret te roken. Ik kon me best voorstellen dat hij er doorheen zat, de saaie weg en dan geconcentreerd alle kuilen ontwijken... Uiteindelijk hebben we daarna de laatste kilometers nog gereden. Tevens hebben we alle dieren langs de weg laten leven ook al was dat voor een aantal kippen en een biggetje wel op een haartje na. Iets over vier kwamen we in het dorp aan. Eenmaal bij de poort kwam er niemand open doen, dus toen maar gaan kijken of hij open was. En ja hoor we konden naar binnen. Ik heb de poort weer gesloten en daarna kwamen de heren aan. Na het douchen zijn Pat en ik het dorp nog ingelopen. Even over de plaza gelopen en naar de markt. Helaas begon het wat harder te miezeren en zijn we terug gegaan naar ons hotel. Daar hebben we de foto's van vandaag bekeken en wat uitgerust. Om zeven uur gingen we eten in het dorp. Als drank hadden we Mocochinchi, dit is een typisch Boliviaanse drank van oude perziken met kaneel. Eerlijkheid gezegd, het is niet vies maar het wordt niet mijn lievelings drankje. Na het eten zijn we terug naar de kamer gegaan, heerlijk uitrusten voor de laatste dag rijden (voor Pat dan wel te verstaan). Morgen wordt een lange dag met 100 km offroad en 200 km asfalt.



Van Monteagudo naar Camiri

Vanmorgen zag het er nog grijs uit, wel wat beter dan gisteren maar of we het droog zouden houden... Volgens Maarten zou het om elf uur gaan regenen dus snel maken dat we weg waren. Het maken van de standaard van Pat zijn motor zou dan maar moeten wachten. Na het best wel luxe ontbijt, tanken en onderweg. Al in het begin waren we de weg kwijt, dan maar vragen hoe we het dorp uit konden komen en  op de juiste weg zouden belanden. Net buiten het dorp kwamen we de heren tegen, die wilde er wat olie bij. Dat dus effe gegaan en weer op weg. Volgende stop was een waterdoorwading , hier moest een fotoshoot plaats vinden. Daarna gingen we echt op weg. De weg was waarschijnlijk bij mooi weer vol met mooie uitzichten, alleen nu hingen de wolken vrij laag. Rond half twaalf kwamen we aan bij de lunch. We moesten wel even wachten want het restaurant ging pas vanaf twaalf uur open. De lunch bestond vandaag uit maïssoep en vlees met rijst. Smaakje allemaal heel erg goed. Na de lunch begon het tweede deel van de rit en wat naar later blijkt ook het meest spectaculaire stuk. In het behun zag de weg er nog best aardig uit, niet zo nat als een stuk wat we vanochtend gereden hadden. Na een mooi uitzichtspunt, begonnen de wolken wat laag te hangen. Het regende gelukkig niet maar het was er wel heel vochtig. De weg daarentegen was ook heel nat met veel blubber. Pat stond tot net boven zijn enkels in de blubber als ze stil stonden. Met de auto gleden we door de sporen heen. Op een geven moment stonden Maarten en Pat in een bocht te kijken hoe wij met de 4x4 naar beneden gleden. Na de bocht haalde zij ons weer in. Daarna stonden wij weer stil omdat er een auto zich vast gereden had. Na een half uurtje en twee bulldozers was de auto uit de weg en konden weer verder naar beneden glijden. De auto voor ons had het idee dat je kombochten zo klein mogelijk moest nemen, we zagen hem bijna om gaan. Eenmaal beneden aangekomen stond er een hele rij vrachtwagens te wachten om naar boven te gaan, alleen de weg is te slecht voor hen om te rijden. Net toen we dachten dat we een wat betere weg te kregen bleek het slechts voor korte duur. De stukken waar ze bezig waren met de gasleidingen zijn gewoon verrot gereden. Dus maar weer glibberen en glijden. Op een kruising zagen we de heren motorrijders weer, zij stonden daar bij te komen. Daarna was het nog 50km tot het hotel, waarvan 30km gravel of wat er voor door moet gaan. Helaas voor ons ging het toen miezeren en deden de ruitenwissers het niet meer. Best wel lastig om dan kuilen te vermijden. Na wat hobbels deden de ruitenwissers het opeens weer maar het bleek van korte duur. Tussendoor nog even gekeken of het te maken was, maar dat lukte niet. Eenmaal bij het asfalt aangekomen werd het zicht alleen maar slechter en moesten we samen turen of er geen beesten of mensen op de weg liepen. Ook hadden we nog wat oponthoud bij de tranka (tolpoort) maar uiteindelijk mochten we verder. Rond half vier waren we in de stad. Na in eerste instantie een verkeerde afslag genomen te hebben zijn we uiteindelijk toch bij het hotel aangekomen. Het is best een grote stad waar we in zitten, Camiri staat bekend om zijn olie.
Bij het hotel aangekomen hebben Maarten en José de ruitenwissers gemaakt, de zekering was door gebrand.
Onze kamer was nog niet klaar toen Pat aankwam, maar eerdat ik er was wel. Dus Pat kon zich opfrissen en ik heb wat liggen bijkomen van de dag. Ook in de auto zitten is best vermoeiend...
Om zes uur gingen we eten. We werden door de baas van het hotel naar het centrum gebracht. Het diner was dit keer in een luxueus hotel, JR hotel. Pat en ik hadden samen een heerlijke schotel, helaas kregen we hem niet op! Na het diner een taxi gezocht die ons weer terug bracht naar het hotel daar boven op die berg. Doordat het centrum helemaal opgebroken is, rij je kris kras door de stad waardoor je geen enkel idee meer hebt van waar je bent. We waren nog even bang om op een afgelegen plek vermoord en verkracht te worden maar werden gelukkig alsnog gewoon afgezet bij het hotel. Op naar weer een nieuwe dag morgen. Ik heb vandaag wel besloten dat ik de rest van de vakantie in de auto blijf en niet meer motor ga rijden. Lijkt me voor mezelf beter, in de auto zitten is al vermoeiend genoeg.



Van Villa Serrano naar Monteagudo

De dag begon goed: geen ontbijt, de kokkin was naar Sucre en dan is het helaas. Dus de heren op zoek naar wat eetbaars op de markt. Na enige tijd kwamen ze terug met chinees brood en empenadas. Verder nog even wat yoghurt gescoord en in de keuken van het hotel water warm gemaakt. Ook het servies maar in gebruik genomen. Na het ontbijt maar snel op weg, één ding is zeker: de volgende keer zitten ze in een ander hotel. De weg naar onze eerste stop was geweldig. Het leek net of je door een maan landschap reed. In het volgende dorp ging Maarten kijken of het hotel daar beter was, helaas kunnen ze daar geen ontbijt verzorgen. De volgende keer dan toch maar het andere hotel in Villa Serrano. De weg die volgde had een mooi uitzicht maar was verder niet echt spectaculair. Volgens mij had ik hem beter op de motor kunnen rijden dan met de auto, je ging alle kanten op. En heel de weg (twee uur lang) zagen we de heren motorrijders niet. Onderweg maar aan tegenliggers vragen of ze echt nog voor ons reden en niet ergens in de afgrond lagen. Maar ze reden iedere keer nog 10 boliviaanse minuten voor ons. Uiteindelijk troffen we elkaar bij de lunch, de heren zaten er inmiddels al 30 minuten. We hebben lekkere vleesreepjes met rijst gegeten. Na de lunch vervolgde we onze weg langs de rivier. Het uitzicht was weer voortreffelijk. Dit keer kwamen we de heren vaker tegen. Na de laatste stop moesten we nog 25 kilometer naar de stad. Even daarna begon de modder partijen. En nog geen 10 minuten later stond Pat in de verkeerde richting. Toen wij aankwamen stond hij weer, maar hij had een pirouette gedraaid. Hij zat maar een beetje onder de modder... Zijn motor had een paar mankementen, standaard gebroken en schakel pook krom. Alles een beetje terug gebogen en veertje van de standaard terug gezet. Nog geen tien meter later staan we weer stil, veertje weer van de standaard losgeraakt. Nu maar vast gezet met tyrerips. Toen weer verder. Maar dat was van korte duur want er stond een vrachtwagen vast in de modder. De motoren konden er langs en zijn naar het hotel gereden. Wij stonden daar maar te wachten op iets waar geen beweging in zat. Na een uur later was de vrachtwagen er nog niet uit. Maarten kwam mij en de tassen inmiddels halen met een taxi.  De chauffeur van deze auto was echter zo slecht dat wij ook bijna naast de weg lagen, Maarten heeft toen zelf maar het stuur overgenomen. Uiteindelijk zijn we veilig aangekomen bij het hotel. Pat kon nu douchen en droge kleren aantrekken. Om zeven uur gingen we eten, er reed een auto naar het centrum en wij konden meerijden. We zaten met 9 personen in de auto, drie kinderen en zes volwassenen!?! In het centrum zijn we afgezet bij een kip restaurant. Ze verkopen hier kip gerookt op hout met patatjes. Het smaakte voortreffelijk, we hadden wel een vriendin aan tafel. Ze smulde heerlijk van de botjes die Maarten haar gaf. Inmiddels was de vrachtwagen los, maar even verder stond hij weer vast. De auto zal vanavond misschien niet meer aankomen en ik ben zo stom geweest om alleen Pat zijn tas mee te nemen. Na het eten zijn we terug gelopen naar het hotel, onderweg nog wat water en fanta gekocht. In het hotel nog koffie gedronken en toen begon het wachten op de auto. Rond half tien was José er met de auto en aanhanger. Voor hem was het lange wachten voorbij, snel nog wat eten en dan uitrusten. Morgen weer een nieuwe eind bestemming, als José er niet langs de vrachtwagen zou zijn gekomen, dan zouden we weer terug gaan naar Villa Serrano. Maar dat is gelukkig niet nodig.