Van Camiri naar Charagua

De dag begon met laag hangende bewolking, maar toen we naar het ontbijt liepen kwamen er stukjes blauw te voorschijn. De hoop op beter weer kwam gelijk opzetten maar toch zou Pat dit keer zijn regenjas meenemen. Na het ontbijt bleek dat we pas om tien uur weg zouden gaan. Dus nog even wat zitten internetten. Iets over tien reden we weg. Het eerste stuk tot aan de lunch was over het asfalt. We zaten dan ook om elf uur al voor de lunch, best vroeg moet ik zeggen. Na de lunch begon het offroad gedeelte. Het eerste stuk weg was goed te doen, mooi aangereden zand. We hadden nog hoop dat dit zo de volgende 80 km ook zou zijn. Maar helaas het glibberen en glijden begon weer. Op sommige plekken lag er zoveel water/ blubber dat we eerst moesten kijken wat de beste vaargeul was. De weg op zich was heel saai, recht zonder ook maar wat spanning. Nou ja de spanning voor de bestuurder waren de vrle gaten en de blubber. Onderweg nog een heleboel mooie vogeltjes gezien, gelukkig bleven er een paar zitten zodat ik een foto kon maken. Ergens op de weg zijn we nog gestopt voor een foto van een baobab boom, deze boom heeft alleen een bult in de stam en is niet zo heel breed. Ook zag ik in de bomen een soort klei huisjes, dit schijnt het huisje te zijn van het oven vogeltje (het huisje lijkt net op de ovens die ze hier buiten hebben staan). Bijna aan het eind van de weg, kom je een spoorbrug tegen. Toen wij aankwamen waren de motoren er jammer genoeg al overheen. Wij zijn er met de auto overheen gereden, ik filmen met mijn fototoestel en José zijn telefoon. Als je er naast rijdt, val je maar 60m naar beneden! Na de brug zijn ze nog even de motoren wezen wassen. Net weer onderweg was er een tankstop. In het volgende dorp zou nog een station zijn, maar niet gevonden. Bij de laatste tien kilometer zag José het niet met zitten, hij was kapot. We zijn dus maar even gestopt om wat te eten en hij een sigaret te roken. Ik kon me best voorstellen dat hij er doorheen zat, de saaie weg en dan geconcentreerd alle kuilen ontwijken... Uiteindelijk hebben we daarna de laatste kilometers nog gereden. Tevens hebben we alle dieren langs de weg laten leven ook al was dat voor een aantal kippen en een biggetje wel op een haartje na. Iets over vier kwamen we in het dorp aan. Eenmaal bij de poort kwam er niemand open doen, dus toen maar gaan kijken of hij open was. En ja hoor we konden naar binnen. Ik heb de poort weer gesloten en daarna kwamen de heren aan. Na het douchen zijn Pat en ik het dorp nog ingelopen. Even over de plaza gelopen en naar de markt. Helaas begon het wat harder te miezeren en zijn we terug gegaan naar ons hotel. Daar hebben we de foto's van vandaag bekeken en wat uitgerust. Om zeven uur gingen we eten in het dorp. Als drank hadden we Mocochinchi, dit is een typisch Boliviaanse drank van oude perziken met kaneel. Eerlijkheid gezegd, het is niet vies maar het wordt niet mijn lievelings drankje. Na het eten zijn we terug naar de kamer gegaan, heerlijk uitrusten voor de laatste dag rijden (voor Pat dan wel te verstaan). Morgen wordt een lange dag met 100 km offroad en 200 km asfalt.