Rustdag Bekapaka

Gisteravond met zijn allen de keuze gemaakt dat we naar de kleine Tsingy zouden gaan vandaag. Dit betekende ook op de rustdag om zeven uur aan het ontbijt. Nou zijn wij nooit de eerste en dat kwam dit keer goed uit. Pat is vandaag jarig en Gertjan en Judith hadden slingers en ballonnen meegenomen. Pat zijn stoel was versierd met een slinger en aan een brommer was versierd met ballonnen. Dit had Pat zijn motor moeten zijn maar Gertjan had de motor van Ture versierd..... Sorry maar bedankt. Die kwam dus ook bij het ontbijt met de vraag waarom zijn motor versierd was... Van Gertjan en Judith heeft Pat een bouwdoos van een Monkey voor zijn verjaardag gekregen. Vandaag was er bij het ontbijt chocoladepasta, dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Komen we na het ontbijt terug bij de kamer, staat er een knappe bruine man bij Gertjan en Judith op de deur te kloppen. Hij noemde zichzelf de dokter, ja ja... Om acht uur was het verzamelen bij de parkeerplaats, de auto stond er al. Frank ging met de motor en wij met zijn zevenen in de auto. Helaas was er achterin maar één bank gemaakt, hierdoor zaten Gertjan en Ture samen op de bijrijdersstoel (gezellig knus).

Bij het informatiecentrum aangekomen, heeft Frank gezorgd voor de entreebewijzen en een gids. Als eerste gingen we met een bootje de rivier op, dit bootje bestond uit twee aan elkaar verbonden boomstamkano's waar achterop iemand stond te stokken. Wij noemden het dus de zogenaamde stokboot. Met de boot bezochten we twee grotten, deze bevatten stalagmieten, stalactieten en vleermuizen. Echt heel spectaculair was het niet, het was niet te vergelijken met de grotten in bijvoorbeeld Slovenië. Als laatste bezochten we een tombe, hoog in de wand zag je drie schedels liggen. Heden ten dage is het alleen nog een soort van heilige plek waar mensen om gunsten vragen. Aan de wand van de rotsen zaten allemaal nesten van zilverreigers, er werd door de ouders driftig heen en weer gevlogen om de kleintjes te voeden. Na de boottocht kwam de wandeling over de Tsingy. Voor de wandeling wilde ik nog even naar de WC, moest ik toch betalen... Toch maar gedaan, vanmorgen was ook ik aan de schijterij en dat wil je niet in je broek hebben.

De wandelroute over de Tsingy zou makkelijk zijn. Judith heeft gisteren haar enkel bezeerd en kan wat moeilijker lopen. Eenmaal onderweg gingen we eerst door hele smalle gleuven. Op een gegeven moment moest Pat gaan kruipen om er door heen te komen. Maar hij kwam aan de andere kant... Daarna werd het klimmen en klauteren over de rotsige punten. Zoals Pat het noemde, hij heeft zijn verjaardagsfeestje in MonkeyTown. Eenmaal boven waren er een aantal uitkijkplateau's. Best wel indrukwekkend al die rotsen met scherpe punten. Helaas zijn er bij de kleine Tsingy geen hangbruggen, daarvoor hadden we naar de grote Tsingy moeten gaan. Daar was de wandeling alleen 4 uur.... Dat maar even niet, Pat moet morgen ook weer fit terug rijden. Bij het laatste uitkijkpunt was een wachtrij, dit schoot niet op en dus zijn wij eerder gestopt met de tour. Snel naar de auto, op naar de lunch en het zwembad. Gertjan moest alleen nog effe schijten achter een boom, ook hij was aan de race vandaag. Nadat we hem hadden opgepikt, zijn we terug naar het hotel gereden. Daar hadden we als lunch weer een heel diner, dat is wel overdreven twee keer op een dag een heel diner... Uiteindelijk de serveerster zover gekregen om spaghetti te vragen in de keuken. Dat kon met tomatensaus, even later kon het ook als bolognese... is toch wat lekkerder. Na de lunch zijn we ons gaan omkleden en de rest van de middag hebben we aan het zwembad gezeten. Lekker relaxen met een boekje en wifi.

Van Morondava naar Bemaraha

Vroeg op vandaag, er zijn veel kilometers te rijden. Alleen waren de auto en de monteurs er niet, daar nog op gewacht. Op een gegeven moment kwam de auto met één monteur.  Snel de tassen ingeladen en op weg. De auto moest nog tanken, daar hield Gertjan zijn motor er mee op. Er werd geprobeerd om de motor te maken, dit duurde wel een tijdje. Dus Gertjan is op de motor van Leonardo naar de baobab allee gereden. Daar heeft Leonardo de motor van Gertjan uit elkaar gehaald en gerepareerd. Het weer was vandaag niet zo goed, er was een hele donkere lucht achter de baobabs. Overmorgen zijn we er net zonsondergang, hopelijk is het dan helder.

Na de baobab allee was het alleen nog maar offroad. En mijn ergste vijand was ook aanwezig, overal lag zand. We reden nog niet zo lang toen ik onderuit ging, gewoon een hele domme beweging en daar lag ik. Spiegel kapot en mijn schakelpook krom. Bij de eerst volgende stop heeft Leonardo hem weer recht gebogen. Daarna heb ik nog een kilometer of 15 gereden, maar het wordt echt niet mijn ding al dat zand. Damien is daarna verder gegaan op mijn motor. Hij doet dat zo makkelijk in zijn korte broek en T-shirt. Even later kwamen we Judith tegen, zij had de motor in een boom geparkeerd. Ze had haar enkel geblesseerd, maar ging stoer verder. Even later in een dieper stuk zand had ze de motor weer neergelegd, toen vond ze het eigenlijk wel zat. Net voor de boot werd het heel erg los zand, ook voor de auto een uitdaging. De boot was weer een uitdaging, twee aan elkaar gebonden met wat losse planken er overheen. De trip duurde 40 minuten. Daarna was het nog een klein stukje naar het stadje, dit stukje heb ik gereden. Wel nog wat zand maar was te doen. Het tweede stuk vandaag was weer 100 kilometer door zand en met technische stukken. Ik heb ook hier de keuze gemaakt om met de auto te gaan. Judith haar motor hebben we in het stadje achter gelaten. Samen zijn we met de auto verder gegaan, heerlijk door elkaar geschud worden. Rond 18:00 hadden we de boot naar het hotel, de zon was al bijna onder. De motoren waren er net wat eerder, gelukkig ook nog bij licht. Op het eerste gezicht is het een heel mooi hotel, morgen maar is wat beter bekijken. We hebben dan onze eerste rustdag!

Van Miandrivazo naar Morondava

Avondje en ochtend zonder water was een mindere start van de nieuwe dag. Vandaag staat er 265 kilometer asfalt op het programma, een hele saaie dag. Maar de dag begon met een overheerlijk ontbijtje.... op het brood na, dit was zo droog als wat, ik ging het bijna in mijn thee soppen. Na het ontbijt gingen wij op pad, de auto zou later vertrekken omdat er een electrisch probleem was. De eerste kilometers waren wel goed te doen, zo af en toe waren er meertjes en riviertjes. De kleuren waren hier ook weer meer groen dan de dorre kleuren van gisteren. Tijdens de koffie break hadden we de gehele jeugd van het dorp om ons heen verzameld, gezellige boel dus. Na de break splitste de weg en gingen we richting de kust. Hier werd het weer dor, bruin en heet. We reden over kale vlaktes met hier en daar een boom, dorpjes en wat mensen. Heel vaak zag je een paar zakken langs de weg staan en onder de boom er iets achter zaten de eigenaren van de zakken in de schaduw. Ook kwam je nu meer afgeladen busjes tegen, met mensen erin en spullen erop.

Bij de volgende break maar weer een cola gescoord, alleen direct een halve liter opdrinken is best veel. Onderweg is er ook geen boom om achter te plassen.. Dus het laatste beetje cola maar aan de meisje die om ons heen draaide gegeven, zij ook helemaal blij. Na deze break gingen we twee riffen (ontstaan door de verschuiving van twee tectonische platen) over. Je steeg hierbij best snel naar een aardige hoogte. Op de tweede staat een Chinees prieeltje en daar zijn we gestopt, reed ik nog bijna te ver want ik zag ze niet staan. Onze volgende stop was een grote baobab langs de weg. In dit gebied zie je steeds meer baobabs in het land staan, het is dus ook weer een stuk groener dan in het midden van de reis vandaag. We kwamen nu steeds dichter bij de kust, er kwam een heerlijk fris zeewindje. Eenmaal in de stad werden eerst de motoren volgetankt. Daarna was het op naar ons hotel voor een late lunch. We zitten in kleine huisjes aan de zee. Helaas is er geen strand meer, de laatste typhoon heeft het strand weggeslagen. Het windje wat we eerder als heerlijk ervaarde zorgt ernu voor dat er hele hoge golven op de kust slaan. In het restaurant zit je niet helemaal droog, zo af en toe wat spray water van de golven dat geeft een verfrissend gevoel.

Na de lunch zou het nog meer dan uur duren voordat de auto er zou zijn. Dus zijn we in onze motorkleren naar de haven gelopen. Je hoort iedereen zeggen dat zijn die motorrijders, de tamtam gaat snel hier.. Onderweg zijn er nog wat massages aangeboden, volop winkels die dat aanbieden hier. Na de haven zijn we naar het strand gegaan, ondertussen eerst mijn motorbroek uitgedaan en in mijn wielrenbroek verder gelopen. Tussen de huisjes is het namelijk best weer heet. Terug in het hotel was de auto er nog niet, dus maar wat relaxen. Toen de auto er was, konden we voor het eerst in twee dagen weer een heerlijke douche nemen. Na het douchen nog effe relaxen en daarna op naar het diner. Morgen vroeg op dus ook vroeg naar bed, door de hitte niet veel geslapen afgelopen nacht

Van Antsirabe naar Miandrivazo

Heerlijk buiten ontbeten vanmorgen. Ze denken alleen dat wij uitgehongerd zijn, we kregen chocoladebroodjes en ongeveer 24 stokbroden. Eenmaal alle spullen in de auto, bleken we tassen te missen. Na wat heen en weer geklaag, bleken ze in een andere auto te zitten. Wij weten het wel, hou altijd je tas in het zicht en breng hem dus zelf weg of loop er achter aan.... Iets voor acht reden we weg, Frank moest eerst nog even wat handtekeningen zetten op kantoor daarna nog tanken. Helaas was de eerste benzinepomp dicht, dus de volgende opgezocht, hier was alleen de winkel dicht dus geen nieuw water. De rit is 222 kilometer over het asfalt, rond één uur moeten we ongeveer aankomen in het hotel. De weg leek volgens Gertjan op Schotland. Ik vond het een mooi landschap waar we doorheen reden,  er was een mooie schakering van bruine dorre kleuren. We zitten in het droge seizoen en gaan nu naar het fucking hot gebied. Dit merkte je bij iedere kilometer die we reden. Alleen in de diepere dalen zag je nog de groene aanwas van de rijst. De mensen wonen hier ook in lemen hutten met rieten daken.

Vandaag uiteindelijk alleen maar een bijna aanrijding gehad met een hond, dikke vette kip, auto en persoon. Onderweg niet zijn we niet zo  heel veel gestopt, de kleuren die wij tegen kwamen zijn bijna niet op foto te pakken. De laatste 20 kilometer was een asfaltweg met flinke potholes. Aan het einde waren we deze weg wel zat. In het dorp aangekomen, hebben we eerst de motoren vol getankt. Daarna zijn we naar het hotel doorgereden. In het hotel eerst geluncht. Na de lunch zijn we met een boomstam kano de rivier de Mahajilo op gegaan. De boomstam kano wordt voortbewogen door iemand die achterop de kano staat met een stok. Die achterop onze kano heeft zijn geld wel verdiend, wij zaten best een paar keer aan de grond. De terugweg hadden we stroom mee, maar wind tegen dus ze moesten weer werken voor hun geld... Na de boottocht hebben we nog een biertje gedronken op Leo zijn verjaardag. Langzaam druppelt binnen dat we geen water hebben in de douche. Wij zijn helaas ook de gelukkige. Dus maar wassen aan de wastafel. Na de opfrissende washand zijn we maar weer gaan eten, vanavond Zebu. Morgen dalen we weer verder af naar de kust, daar wordt het extreem fucking hot.

Van Ampefy naar Antsirabe

Was een onrustige nacht, om het uur zat Pat wel op de wc waardoor ik ook weer wakker was. Hopelijk is nu alles eruit en gaat het overdag beter. Hij heeft in ieder geval met het ontbijt nog iets gegeten. De eerste 80 kilometer van vandaag ging over asfalt. Dan kan je nog discussiëren over het feit of dat wat in België ligt ook asfalt genoemd mag worden, jullie raden het al... er waren meer gaten en dan wel echte potholes dan asfalt. We reden vandaag wat rustiger dan gisteren, af en toe een foto momentje moet ook kunnen. De omgeving zag er geweldig uit. We reden door de bergen met overal waar je maar kon kijken rijstvelden. De eerste oogst is nu gedaan en de velden worden omgeploegd en van de klei worden bakstenen gedroogd en daarna gebakken. Er is dus volop bedrijvigheid. Op de weg zie je heel veel ossenkarren en Zebu's, af en toe is het wat zigzaggend overal doorheen. Na 80 kilometer kwamen we in een wat groter dorp aan, hier was het koffietijd.

Na dit dorp ging het asfalt over op onverhard. De weg was na de regentijd afgeschraapt, dus best aardig te rijden. Zo af en toe was er nog wat kuilen met loszand maar over het algemeen was het goed te doen. Onderweg nog een paar keer gestopt om wat te drinken en al het stof uit de ogen te halen. Volgende keer toch maar mijn stofbril opzetten in plaats van mijn zonnebril. Mijn voorgangers had ik al laten gaan om wat uit het stof te rijden, maar de vrachtwagens maakten nog veel meer stof. Dus als die gepasseerd was zag je de eerste tijd niet veel. Op een gegeven moment had ik nog bijna een hond onder mijn wiel, hij bleef midden op de weg stil staan en gelukkig ik ook... Ergens langs die weg moest ik ook nog eens plassen, best lastig als bijna overal mensen aan het werk zijn. Met al dat gehobbel was het toch echt wel nodig. Bij de een na laatste stopplaats was een iets lager gelegen stuk grond uit het zicht, gelijk maar gebruik van gemaakt om de blaas te legen. Het volgende stuk reed toch veel relaxter. Na ongeveer 40 kilometer kwamen we weer bij het asfalt aan. Nu was het nog ongeveer 30 kilometer over de RN6 naar Antisirabe.

Ook het rijden over deze weg is een uitdaging. Auto's houden zich niet aan hun eigen kant van de weg, net zoals de vrachtwagens dus opletten geblazen. Eenmaal in de dorpen is dat helemaal, hier zigzaggend iedereen om de gaten, je weet dus nooit waar ze heen gaan. In Antisirabe kreeg je daarbij nog veel meer riksja's erbij, de fiets en ouderwetse gelopen riksja. Je krijgt een idee dat de meeste inwoners geen zin hebben om te lopen. Frank onze gids heeft jaren in deze stad gewoond, dus voordat we bij het hotel aankwamen kregen we eerst een rondje langs de bezienswaardigheden. Iets voor 13:00 waren we in het hotel. Eerst geluncht en daarna de tassen naar de kamers gebracht en een douche genomen. Intussen was Pat zijn afstandsbediening kwijt van de camera, dus weer naar boven om te zoeken. Uiteindelijk wel gevonden, alleen had de monteur hem om Gertjan zijn motor gedaan en niet om die van Pat.

De rest van de middag was het tijd om de stad te verkennen. Eerst weer wat miljoenen gehaald, oh nee maar 600.000 meer was niet mogelijk. De automaten schijnen maar 40 briefjes per keer te geven, dus naar wat er in de automaat zit kan je 40 * 5.000 of 40 * 20.000 of alles wat er tussen zit halen. Nu waren het 5.000jes dus kreeg je max 200.000 per keer. Wij hadden ook nog de pech dat de automaat werd schoongemaakt toen we voor de derde keer wilde pinnen. En er stond maar een klein rijtje te wachten achter ons..... Na het schoonmaken kwamen er wel opeens 20.000tjes uit. Eenmaal rijk gingen we op zoek naar een telefoon winkel voor een simkaart, ook hier stond een rij. Gertjan en Judith hebben hierin gestaan, wij zijn verder de Avenue over gelopen. Uiteindelijk hebben we met zijn allen nog wat gedronken in een restaurant. Rond 17:00 zijn we terug gelopen naar het hotel.

Van Antananarivo naar Ampefy

Vandaag gaan we echt op weg. Weer om zeven uur ontbijten en om acht uur met de taxi naar de motorzaak. Vandaag niet met drie taxi's maar met vijf, al de bagage die mee gaat op reis moet nu mee. Bij de motorzaak duurde het nog meer dan een uur om alle motoren klaar te krijgen, wachten duurt lang. Eindelijk gingen we dan op weg, na nog geen kilometer waren we al een deel van de groep kwijt. We reden van de motorzaak naar de rotonde, deze lukte nog met alle, de volgende namen we drie kwart en daar verloren we 6 personen van de groep. Na de rotonde nog gewacht, maar helaas geen medereizigers. Frank is nog terug gereden, maar zag ze niet meer. Het verkeer staat hier ook helemaal vast, soms met gevaar voor eigen leven inhalen. Daarna met zijn vieren doorgereden tot de benzinepomp. Na meer dan uur kwamen ze aan. Ondertussen nog wat telefoon verkeer, vijf waren met elkaar maar dan miste we er nog één. Later hadden de vijf die ene gevonden, Leo stond met pech langs de kant. Nadat de motor was omgeruild, zijn ze met meerdere gidsen naar ons komen rijden. Bij de pomp nog even een cola gekocht nadat iedereen er was, Pat had het geld en die zat bij de achterblijvers.

Na de benzinepomp gingen we de R1 op, dit is een mooie asfalt weg. De eerste kilometers gingen nog wel door de stad, zig zag gingen we door de file met auto's, vrachtwagens, karren en al het andere wat kan bewegen. Dit was een geweldige belevenis. Na 25 kilometer kwamen we bij het Maki opvangpark aan. Na het bestellen van de lunch kregen we een rondleiding door het park. Pat heeft de rondleiding niet meegemaakt, hij voelt zich niet zo lekker vandaag. Tijdens de rondleiding leerden we van alles over de verschillende soorten maki's en plantensoorten. Er zijn maki's die op vier poten lopen en ook sommige op twee poten. In het park zijn ook een aantal jongen, geweldige dieren om te zien. Na de lunch gingen we weer verder over de R1. Na ongeveer vijftig kilometer was er nog een tankstop. Hierna zou het nog twintig kilometer zijn tot de afslag naar de waterval. De weg er naartoe was heel hobbelig en zanderig. Keuzes maken wel of niet. Uiteindelijk wel gegaan. De weg viel best mee. Bij de slagboom eerst betalen, dan naar de parkeerplaats. Op de parkeerplaats kregen we een gids die ons zou leiden naar de waterval. Het dorp bij de waterval heeft electriciteit door het water. De waterval stelde niet veel voor, maar leuk om te zien. Na het bezoek, weer terug over de bumpy road. Eenmaal weer op de weg, was het nog een klein stukje naar het hotel. Het ziet er geweldig uit, zo langs het kratermeer. Nog even een landingsbiertje gedaan, terwijl Pat al ging douchen en rusten.