Van Antsirabe naar Antananarivo

De laatste rijdag vandaag. Vanmorgen eerst wat uitgeslapen, om half acht ontbijt. Het was geen super luxe ontbijt, maar voldoende om mee te beginnen. Op Pat zijn chocolademelk na dan, hij dacht dat we dat gisteren kregen toen we aankwamen, bleek het voor het ontbijt te zijn.... Moet eerlijk zeggen zag er ook uit als een beetje bruin gekleurd water. Na het ontbijt nog even naar de pharmacy gelopen, Gertjan had nog wat diacura nodig. Staan wij buiten te wachten worden we belaagd door een groot aantal straatverkopers. Hoe langer het duurde des te meer verkopers er kwamen, moet zeggen dat het op een gegeven moment vervelend werd. Na de pharmacy zijn we nog even richting de Maki shop gelopen maar die ging pas om negen uur open. Dus maar terug naar het hotel. Nog effe mijn handschoenen te drogen gelegd op de auto, die staat in het zonnetje. De rest van de kleren is niet echt droog, maar zal ze toch aan moeten trekken. Wordt wel lekker soppen in mijn schoenen vandaag. Pat is nog op zoek gegaan naar een ren pushpush mannetje om zijn T-shirt aan te doneren. Hebben we ook weer iemand blij gemaakt.

Om half tien zouden we weggaan, iedereen zat al op de motor behalve Jean Paul. Uiteindelijk kwam hij aan en gingen we oppad. Vandaag is het alleen maar rijden over de N7, een asfaltweg met af en toe een pothole. Maar wel met malloten in busjes, auto's en vrachtwagens. Waar we gisteren bijna van de weg af waren gereden, heb ik nu toch effe de berm opgezocht toen de vrachtwagen aan mijn kant van de weg reed (in tegenovergestelde richting dan wel te verstaan). Het was dus weer een dag waar je goed moest opletten wat er om je heen gebeurde. En ja waar je bij ons een roetfilter nodig hebt, stik je hier de moord in de zwarte wolk achter een vrachtwagen.... Rond twaalf uur stopten we voor de lunch. Hier aten we met zijn allen onze afscheids lunch, ook de monteurs en chauffeurs zaten dit keer gezellig bij ons aan tafel. Nadat Frank een korte toespraak had gehouden, heeft Ture namens ons nog wat gezegd. Daarna heb ik aan de heren de enveloppen uitgedeeld en aan Frank de fles wijn. De Noren hadden voor Frank nog een fles drank uit Noorwegen meegenomen. Na de lunch was het nog 80 kilometer naar Antananarivo. Gelukkig waren we net voor de bui onderweg, nu hadden we alleen een paar spatjes. Onderweg nog een keer gestopt voor wat water en verder lekker zwieren door de heuvels. Inmiddels hebben we de bergen achter ons gelaten en zijn het heuvels geworden. Onderweg worden we nog aangehouden door de politie, kenteken controle. Nu hebben we een probleem, want we zijn een aantal kentekenplaten verloren. Mijne zit onder mijn tas, dus niet zichtbaar vastgebonden. Uiteindelijk heeft Leonardo de papieren laten zien en toen mochten we verder. Rond drie uur kwamen we bij de stad in de buurt. Het werd al wat drukker met mensen en overig verkeer. Maar man, hier wil je echt niet wonen wat een chaos. Via allerlei straatjes, tussen auto's door, langs rijen auto's zijn we uiteindelijk toch bij François aangekomen. Daar de motoren geparkeerd en afscheid genomen van Leonardo en Damien.

Inmiddels had Frank wat taxi's geregeld. Wij in een Peugeot 205, die al een heel leven achter de rug had... Er zat een sleutel in het contact, maar starten moest door middel van het doorverbinden van de draadjes. Ik ging op de bijrijdersstoel zitten en die stond volgens mij niet met alle bouten vast. Of ergens anders misste iets, maar het leek of ik op zee zat (wiebeldewabbel). Moest hij ook onderweg nog tanken, wel maar 4 liter genoeg om ons weg te brengen. Eenmaal bij het hotel nog een landingsbiertje gedronken met de Noren. Toen de auto er was afscheid genomen van Jean en Ali. Nu rest ons alleen nog effe douchen en eten, vannacht vliegen we terug naar het koude Nederland.

Van Ranomafana naar Antsirabe

Van het regenwoud naar de regen. De wekker ging weer is om zes uur vanmorgen, ik dacht toch echt dat ik vakantie had en dan kon uitslapen.... Half zeven ontbijten, dan om zeven uur op de motor om naar het beginpunt te gaan van de wandeling. Iets voor half acht parkeerde we daar de motoren. Met een gids gingen we 2,5 uur door het regenwoud wandelen op zoek naar lemuren en andere dieren. Als eerste kwamen we de golden bamboe lemur tegen, deze is heel zeldzaam en alleen hier te vinden. Daarna hebben we nog wat planten en bloemen kennis opgedaan. Als we op zoek gingen naar de lemuren, loop je dwars door het regenwoud. Het is dus klimmen en klauteren over boomwortels met je motorbroek aan, gelukkig wel mijn wandelschoenen aangedaan. Even later kwamen we een blad staart gekko tegen, deze schijn je ook niet zo heel vaak tegen te komen. We waren toen al bijna 2 uur onderweg, dus moesten bijna terug. De spotter was alleen de verkeerde kant op gelopen, dus wij met de gids de andere kant op om nog wat lemuren te spotten. Maar we hebben ze gespot. Het werd alleen super druk op die plek. Snel maar op de terugweg. Val ik nog bijna over een boomwortel, maar gelukkig kon ik mezelf staande houden. Eenmaal weer bij de rivier moesten we nog een stukje klimmen terug naar de ingang. Daar de spullen weer bij elkaar gezocht in de auto, effe schoenen gewisseld en op weg. De totale route is vandaag nog 260 kilometer. De weg slingert heerlijk door de bergen. Het is gewoon genieten.

In Ambositra stopten we voor de lunch. Dit is een stad waar heel veel houtsnijwerk wordt gedaan. Wij hebben een lemur op tak van palissander hout gekocht voor in onze herinneringen kast. Daarna zijn we terug gegaan naar het restaurant. Hier zat een groepje muzikanten te spelen. Ze verkochten cd's, we hebben ze gesponsord door een CD te kopen voor onder de filmpjes. Misschien is deze muziek beter dan de overige cd's die we hebben. De muziek klonk in ieder geval wel goed. Als lunch had ik een groentesoep, dit leek meer op een baby maaltijd zonder ook maar enige vorm van smaak. Dus niet alles opgegeten, maar Judith haar tomatensalade opgemaakt. Tot slot moesten we nog 90 kilometer tot het volgende hotel. Helaas ging het op 50 kilometer van de hotel regenen. Snel nog de regenjassen aangetrokken. Het ging alleen ze hard dat je binnen no time zeiknat was. Uiteindelijk liepen we te soppen in onze schoenen. Net voor Antsirabe werd het weer droog, dus de jas is weer wat opgedroogd. De stad in rijden was weer een chaos, maar we zijn er weer zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Eenmaal in het hotel had iedereen wel zin in een warme douche, de meesten hadden het steen koud. Morgen  dade laatsteg rijden en dan zit de vakantie er weer op....

Van Ambalavao naar Ranomafana

Uitslapen vandaag, we gaan pas tussen 9 en half tien rijden. Het hotel waar we zitten wordt op dit moment gerund door Nederlanders en is gebouwd door een Frans stel, dit kan je wel merken. Alles ziet er net wat beter uit. Ook het ontbijt is beter, naast het brood is er ook yoghurt en kaas en verschillende soorten thee. De eerste stop was bij een traditionele papierfabriek. Hier wordt vanuit de barst van een plant papier gemaakt. De barst wordt gekookt, dan tot pulp geslagen en vervolgens in een raam gelegd om te drogen na gelijkmatig verdeeld te zijn. Als het papier dan droog is, worden uitelkaar getrokken bloemetjes erop gelegd. Er wordt dan een eigen creatie van het bloemetjes motief gemaakt. Als laatste wordt er wat water over gegooid om het te fixeren. Van het papier maken ze menu kaarten voor hotels of bruiloften en daarnaast ook boekjes welke weer worden ingebonden met sisal touw. In de winkel nog een boekenlegger gekocht, steunen we de plaatselijke vrouwen ook nog. Daarna nog een cola gedronken en weer onderweg. De route ging slingerend door de bergen met geweldige uitzichten.

Na ongeveer 80 kilometer kwamen we in het volgende grote dorp uit. Hier zijn we naar een tentoonstelling geweest van een bekende fotograaf, Pierrot Men. Ik moet zeggen, hij maakt mooie beelden. Na het bezoek hebben we bij een fastfood restaurant gegeten, lekkere verse stokbroden. We vervolgden onze weg naar het regenwoud. De temperatuur daalde, het werd een stukje vochtiger en de weg ging nu slingerend tussen de bomen door. Onderweg kwamen we een groot aantal boeren met Zebu's tegen, hier moesten we langs heen rijden. We stopten nog bij een waterval, waar we ook een wit oog kikker zagen. Daarna was het nog een klein stukje naar ons hotel.

Ook vandaag hebben we een geweldig uitzicht. We kijken op de rivier. Over de rivier ligt een hangbrug. Na een verfrissende douche zijn we een stuk door het dorp gaan lopen en natuurlijk over de hangbrug. Met de hulp van de navigatie zijn we door smalle straatjes naar het hotel terug gelopen. Pat heeft nog geholpen met het aanduwen van een auto, maar dit heeft niet mogen baten.

Van Ranohira naar Ambalavao

Een lekker briesje waaide er vandaag over de vlakte. Om zeven uur ontbijt en om acht uur reden we weg. Eerst weer wat benzine in de motoren en daarna op voor de 218 kilometer. Onderweg nog een keer gestopt, de heren hebben het koud... Ze trekken morgen hun T-shirt met lange mouwen weer aan. De weg was ontzettend saai, eigenlijk hetzelfde als de dag voorgisteren. Op 87 kilometer kwamen we bij een stad aan, daar konden voor de verandering weer eens pinnen. Na het pinnen, hebben we nog wat gedronken bij de benzinepomp. Voor de verandering hebben we een mars gekocht, smaakte best lekker.

Na de stop ging de weg nog een tijdje zo saai door. Maar toen kwam de eerste berg, wat een verademing. De heren hadden het ook wat warmer gekregen, want de wind was gaan liggen. Na de eerste berg nog een foto stop, geweldige formaties zijn het. De weg ging verder weer over saai landschap. Frank vergeleek het met de route 66, nou die gaan we maar niet rijden.... boring. Vlak bij de eindbestemming kwamen we weer in de bergen te rijden. De omgeving is hier gewoon weer geweldig. Vandaag zitten we in een best hotel. Wij hebben een huisje met uitzicht op de 3 zusters (3 bergen) en op het zwembad. We waren voor de lunch in het hotel, gelukkig heb ik weer trek in eten dus een heerlijke salade met gepocheerd ei op. Na de lunch zijn we naar het lemurpark Anja gegaan.

We zijn op de African style op de motor naar het park gereden, dat wil zeggen in korte broek en T-shirt. Maar wel handschoenen aan en helm op. Het park lag ongeveer 4 kilometer van het hotel. In het park aangekomen hebben we met zijn allen gekozen voor het rondje van een uur. We zijn drie families ringstaart lemuren tegen gekomen. Verder waren er nog kameleons en hagedissen. De kameleon voerde ze nog een insect om te laten zien hoelang zijn tong is. Tijdens de wandeling werd er nog iets verteld over de omgeving, de lemuren en de stammen die hier leefde. Na de wandeling moesten we weer terug op de motor African style. Eenmaal weer in het hotel nog wat gedronken. Om vijf uur werden we naar buiten gehaald want er kwam een bandje optreden. Een lokale groep kwam muziek maken, zingen en dansen. De zang ging over de inheemse verhalen. Het duurde best een beetje lang en de zon ging onder dus het werd ook wat frisser. Gelukkig is de temperatuur hier koeler dan de afgelopen dagen.

Rustdag Ranohira

Heb je een rustdag, moet je nog om half zeven aan het ontbijt zitten.... Dus de wekker op 6 uur. Vandaag een wandeling door het natuurpark Isola, omdat het zo warm is beginnen we vroeg. Om in het park te komen, moeten we een stuk met de auto. Nu kunnen er geen 6 personen en chauffeur in de auto, dus wij gingen op de African style. We zaten met Jean, de gids en een extra gids in de bak van de pick-up. Iedereen kijken in het dorp, we waren een attractie.
Het eerste stuk gaat over het zandsteen gebergte. De uitzichten hier zijn geweldig. Het gebied is ook een heilige plaats, de doden worden in de rotsen begraven. Je mag dus niks met een vinger aanwijzen, want dat is heiligschennis. De gids vertelde veel over de natuur en de gewoonten van de vroegere/ huidige bewoners. Één van de dingen is dat je pas een man bent als je een Zebu gestolen hebt, dat je daar 5 tot 10 jaar voor in de gevangenis moet dat is niet zo erg...  En de gevangenissen zijn nou niet zoals bij ons. We vervolgden onze weg naar het uitkijk plateau. Het zou met een beetje fantasie op de Grand Canyon lijken. Hierna kwamen we nog langs een doodskist, deze was ooit van een rijke familie geweest. Ook op dat stuk liggen doden begraven. De volgende stop was een natuurlijk pool. Het was een heel mooi blauw water met een waterval. Wij waren de eerste die daar gingen zwemmen. Het water was best fris, maar dat was wel een lekkere afkoeling. Het volgende stuk is namelijk over de openvlakte waar de zon nu al aardig op staat te schijnen. Het aantal bomen wat daar staat is heel beperkt. Aan het eind van de vlakte ging de weg weer omhoog, nu ging ik merken dat ik de afgelopen dagen niet heel veel heb gegeten. Aan het eind van de route ging ik niet zo heel snel meer, maar ik heb het uitgelopen. De lunch was geweldig, wat snacks om te beginnen daarna een salade met als hoofdgerecht een grill spies en tot slot verse fruit. In het gebied waar we de lunch hadden, zitten een groot aantal lemuren. Heel leuk om te zien.
Na de lunch ging de rest verder naar nog twee natuurlijke pools door de canyon. Ik had geen behoefte om te in de volle zon te gaan lopen en ben op de lunchplek achtergebleven. Na een tijdje hoorde ik wat achter me. Lopen er drie ringstaart maki's achter me. Twee van de vrouwtjes hadden een jong bij zich, helaas staan de foto's op de andere camera. Toen de groep terug kwam, zat er nog een witte maki in de boom. Uiteindelijk was het tweede deel van de wandeling heel erg druk, zwemmen in de pools was bijna niet mogelijk en is dus ook niet gedaan. Van Leif begreep ik, dat ik het beste deel heb meegelopen ook al zien de foto's er ook veelbelovend uit. Van de lunchplek was het nog een kilometer naar de auto lopen. Daarna African Style weer naar huis. Onderweg nog aangehouden door de politie maar we mochten doorrijden. Ja er zijn hier weinig tot geen verkeersregels... Eenmaal in het hotel nog maar even het zwembad in gedoken. Daarna wat liggen relaxen aan het zwembad tot er weer electriciteit en wifi was.

Van Tulear naar Ranohira

Vandaag weer op de motor, heerlijk! Om zeven uur ontbijten en dan rond acht uur op weg. Eerst de motoren voltanken en dan op naar de illegale rumstokerij. De weg er naar toe is saai, het is een droog en dor landschap met af en toe een paar bomen en een dorpje. Het is wel geweldig hoe ze hier de fietsen volladen met stro, je moet wat als je geen vrachtwagen hebt. Als ze niet fietsen, kiepert hij zo achterover. Heb je in ieder geval geen standaard nodig. Onderweg nog een koude cola gedronken bij een restaurant, was wel lekker met deze hitte.

Bij de rumstokerij werden we belaagd door de kinderen, niet normaal hoe ze daar aan het bedelen zijn. Er komen waarschijnlijk veel toeristen die wat geven. We kregen een rondleiding door de stokerij. Eerst wordt het suikerriet met de tamarind gekookt. Dan volgt het proces van fermentatie in een met zebupoep afgesloten vat. Als laatste wordt het vat weer opgestookt en gaat het via een pijp door het waterbad naar een emmer. Vanuit de emmer gaat het in een waterfles en heb je de rum. Jean-Paul heeft nog een fles gekocht, mag hij zelf opdrinken waarschijnlijk want de rest gaat liever gewoon dood. Na de stokerij was de volgende stop de baobab voor een foto. Helaas was de boom te dun en konden we er niet allemaal omheen staan, dus maar geen foto gemaakt. Na nog een stuk door dor land, kwamen we door een aantal spookdorpen. Vroeger waren dit dorpen waar saffier werd gevonden, maar nu niet meer. Bij een saffier werkplaats stopten we voor lunch. Ze serveerden een lopend buffet met heerlijke gerechten, weer eens wat anders dan alle andere dagen. Na de lunch konden we een kijkje nemen in de werkplaats, helaas is het zaterdag en was er niemand bezig. Er was ook nog een winkel waar sieraden met saffier en andere stenen te koop waren. Hier stonden toch leuke euro prijsjes bij... Een deel van de groep ging nog naar de mijn, in die hitte lopen leek mij geen goed idee dus bleven Judith, Ture en ik bij de lunchplek. In de tussentijd het verband van Ture zijn arm nog opnieuw verbonden, het verband zat bijna bij zijn hand. Na de lunch was het nog 30 km tot het hotel, onderweg nog gestopt bij het museum van het natuurpark. Hier hebben we een rondje gelopen en wat van de omgeving opgestoken. Buiten is het nog steeds ontzettend heet, dus vanuit de schaduw snel naar de motor en weer rijden. Iets over drie waren we bij het hotel. Na het landingsbiertje ben ik even gaan zwemmen, lekker afkoelen. Vanavond weer lekker eten en dan maar bijtijds naar bed. Er is hier maar van 18:00-22:00 stroom, dus voor tien uur moeten we liggen.