Van Antsirabe naar Antananarivo

De laatste rijdag vandaag. Vanmorgen eerst wat uitgeslapen, om half acht ontbijt. Het was geen super luxe ontbijt, maar voldoende om mee te beginnen. Op Pat zijn chocolademelk na dan, hij dacht dat we dat gisteren kregen toen we aankwamen, bleek het voor het ontbijt te zijn.... Moet eerlijk zeggen zag er ook uit als een beetje bruin gekleurd water. Na het ontbijt nog even naar de pharmacy gelopen, Gertjan had nog wat diacura nodig. Staan wij buiten te wachten worden we belaagd door een groot aantal straatverkopers. Hoe langer het duurde des te meer verkopers er kwamen, moet zeggen dat het op een gegeven moment vervelend werd. Na de pharmacy zijn we nog even richting de Maki shop gelopen maar die ging pas om negen uur open. Dus maar terug naar het hotel. Nog effe mijn handschoenen te drogen gelegd op de auto, die staat in het zonnetje. De rest van de kleren is niet echt droog, maar zal ze toch aan moeten trekken. Wordt wel lekker soppen in mijn schoenen vandaag. Pat is nog op zoek gegaan naar een ren pushpush mannetje om zijn T-shirt aan te doneren. Hebben we ook weer iemand blij gemaakt.

Om half tien zouden we weggaan, iedereen zat al op de motor behalve Jean Paul. Uiteindelijk kwam hij aan en gingen we oppad. Vandaag is het alleen maar rijden over de N7, een asfaltweg met af en toe een pothole. Maar wel met malloten in busjes, auto's en vrachtwagens. Waar we gisteren bijna van de weg af waren gereden, heb ik nu toch effe de berm opgezocht toen de vrachtwagen aan mijn kant van de weg reed (in tegenovergestelde richting dan wel te verstaan). Het was dus weer een dag waar je goed moest opletten wat er om je heen gebeurde. En ja waar je bij ons een roetfilter nodig hebt, stik je hier de moord in de zwarte wolk achter een vrachtwagen.... Rond twaalf uur stopten we voor de lunch. Hier aten we met zijn allen onze afscheids lunch, ook de monteurs en chauffeurs zaten dit keer gezellig bij ons aan tafel. Nadat Frank een korte toespraak had gehouden, heeft Ture namens ons nog wat gezegd. Daarna heb ik aan de heren de enveloppen uitgedeeld en aan Frank de fles wijn. De Noren hadden voor Frank nog een fles drank uit Noorwegen meegenomen. Na de lunch was het nog 80 kilometer naar Antananarivo. Gelukkig waren we net voor de bui onderweg, nu hadden we alleen een paar spatjes. Onderweg nog een keer gestopt voor wat water en verder lekker zwieren door de heuvels. Inmiddels hebben we de bergen achter ons gelaten en zijn het heuvels geworden. Onderweg worden we nog aangehouden door de politie, kenteken controle. Nu hebben we een probleem, want we zijn een aantal kentekenplaten verloren. Mijne zit onder mijn tas, dus niet zichtbaar vastgebonden. Uiteindelijk heeft Leonardo de papieren laten zien en toen mochten we verder. Rond drie uur kwamen we bij de stad in de buurt. Het werd al wat drukker met mensen en overig verkeer. Maar man, hier wil je echt niet wonen wat een chaos. Via allerlei straatjes, tussen auto's door, langs rijen auto's zijn we uiteindelijk toch bij François aangekomen. Daar de motoren geparkeerd en afscheid genomen van Leonardo en Damien.

Inmiddels had Frank wat taxi's geregeld. Wij in een Peugeot 205, die al een heel leven achter de rug had... Er zat een sleutel in het contact, maar starten moest door middel van het doorverbinden van de draadjes. Ik ging op de bijrijdersstoel zitten en die stond volgens mij niet met alle bouten vast. Of ergens anders misste iets, maar het leek of ik op zee zat (wiebeldewabbel). Moest hij ook onderweg nog tanken, wel maar 4 liter genoeg om ons weg te brengen. Eenmaal bij het hotel nog een landingsbiertje gedronken met de Noren. Toen de auto er was afscheid genomen van Jean en Ali. Nu rest ons alleen nog effe douchen en eten, vannacht vliegen we terug naar het koude Nederland.