En nog maar één

Vanmorgen begon de dag zoals altijd met een bezoek van de dokter, hij was nog steeds tevreden. Ik mag zelfs weer wat gaan rond lopen. Ben ik naar de stoel verhuisd worden ze helemaal gek omdat ik geen zuurstof meer neem. Ja wat willen ze nou? dat ik heel de fles op mijn rug meeneem!? Maar de dokter heeft de fles verplaatst en nu ben ik veroordeeld tot de stoel. Enige tijd later was het weer tijd voor een shotje medicijnen dus moest ik weer terug naar mijn bed. Pat heeft de fles, om de zuster te ontzien, maar weer bij het bed gezet. De lunch was dit keer inclusief behangplaksel als toetje...... Dat was echt niet te eten. Na de lunch kwam de dokter weer gezellig langs. Maarten heeft een deal gemaakt: morgen zonder zuurstof, dan komt hij zaterdag ochtend om 8 uur langs en als het dan goed gaat mag ik weg. Nou hopen dat het zo goed blijft gaan. Pat en Maarten waren net weg om te lunchen en er moest zowaar weer ergens in het dorp medicijnen gehaald worden. Via de sms maar gevraagd of Maarten nog even mee terug kwam om een rondje te lopen/ rijden. Inmiddels zitten de medicijnen weer in mijn lichaam. Kijken wat er verder nog ingenomen of degelijke moet worden. Het lijkt af en toe net of iedere arts zijn eigen ideeën heeft.
En toen was er paniek, die ene buitenlander had geen zuurstof meer. Een andere dokter en conciërge erbij gehaald, ja, die fles was toch echt leeg. Dus heb ik 15 minuten met een onderdeel in mijn hand gezeten toen ze in verweggistan een nieuwe fles gingen halen. Nou volgens mij kan ik best zonder die extra zuurstof!?! Maar ze hebben nog een flesje op de kop kunnen tikken. Aan het geluid te horen, kwam die net uit de vrachtwagen!?!
Toen Pat terug kwam van het eten, had hij nog een ijsje voor me bij zich en een chocolade cakeje. Het cakeje is alleen wat lastig eten, heel mijn bed onder de kruimels.